“Bij graafwerkzaamheden aan het Dorpsplein kwamen ze voor ons huis nog een complete witte muur tegen”, zo vertelt Willem Jacobs. Het bleek de binnenmuur van de kelder van de T-boerderij te zijn die hier vroeger had gestaan. Je kon daaruit duidelijk afleiden dat de weg toen veel smaller was. Nadat de werkzaamheden voltooid waren, werd de muur weer onder de klinkers en de stoep van het Dorpsplein begraven. Die boerderij heette “Roosendaelsgaarde”. Op het perceel waar deze boerderij had gestaan, hebben Willem en Teuntje Jacobs in 1992 hun huis laten bouwen. Als herinnering aan de vroegere boerderij hingen ze een bord aan de voorkant van hun huis met daarop in sierlijke letters “Roosendaelshof” geschilderd.
Willem werd als zoon van een fietsenmaker geboren in De Vecht. Naast een fietsenzaak hadden zijn ouders ook een kruidenierswinkel. Het hele gezin hielp mee. Jong als hij was, ging Willem op de transportfiets de omgeving rond om de boodschappenboekjes op te halen en de boodschappen te brengen. De klant waar hij het liefste kwam, was fam. Jacobs aan de Kadijk, een ver familielid van Willem. Hier werkte Teuntje. Zij keek telkens uit naar dat moment waarop de boodschappen bezorgd werden.
Teuntje en Willem hadden al bijna zeven jaar verkering toen ze opeens de kans kregen om het huis met kruidenierswinkel en café van de gezusters Kers in Nijbroek te kopen. (De volledige vergunning was al vergeven.) Het was leeg komen te staan nadat een van beide zussen was overleden en de ander door ziekte de zaak niet kon voortzetten. Iedereen in de omtrek kende het café, want hier vond de jaarlijkse grasverkoop plaats. Dat kopen van de rechten om op een bepaald stuk land het gras te maaien en te hooien moet een groots gebeuren zijn geweest.
Willem en Teuntje wilden maar wat graag een kruidenierswinkel beginnen. Maakten ze wel kans om dit pand te kopen? De werkgever van Teuntje wist hoe je zoiets moest aanpakken en mede dankzij zijn hulp waren zij opeens eigenaar van het huis met de kruidenierswinkel.
In alles kregen zij enorme medewerking. Het ging onvoorstelbaar snel. Binnen drie maanden was de noodzakelijke verbouwing klaar. Op een woensdag in oktober 1952 trouwde het paar en twee dagen later openden zij hun kruidenierswinkel. De klantenkring van zijn moeder werd aan Willem overgedaan. Teuntje hielp de klanten in de winkel. Dat was zwaar werk. Bijna alles moest nog worden afgewogen.
Ook als trotse winkeleigenaar bleef Willem rondgaan om de boodschappenboekjes op te halen en het bestelde af te leveren. De gezinnen waren in die tijd groot. Bepaalde producten, zoals melk, hoefde hij bij de boerengezinnen niet te leveren, want die hadden ze zelf wel. In de vijftiger jaren was er nog veel armoede onder de mensen, maar men had zijn trots. Roomboter was duur in die dagen en het alternatief was Blue Band. Als je dat kocht, liet je dat niet aan een ander weten. Willem wist precies hoe hiermee om te gaan. Hij zorgde ervoor dat de margarine steevast onderop in de boodschappenmand kwam te liggen.
Sommige mensen waren erg op de centen. Willem herinnert zich een vrouw die bij hem een inmaakpot had gekocht van 30 liter. Maar eenmaal thuis beweerde ze dat daar nooit zoveel inging en Willem moest opdraven om te bewijzen dat de inhoud wel klopte. Maar hoe doe je dat? Hij wist er wel wat op. In een melkbus ging ook 30 liter. Hij vulde die en goot het water over in de pot. Het klopte precies.
In 1988 begon Teuntje hartproblemen te krijgen. Het was niet verantwoord om de winkel voort te zetten. Voor het echtpaar Jacobs was dit een moeilijke beslissing. Bovendien was het een groot verlies voor het dorp. De winkel had een markante plaats ingenomen. Mensen die de tijd van de winkel hebben meegemaakt, spreken nog altijd met respect over Willem en Teuntje Jacobs. Ze vertellen nog met weemoed, dat je bij onverwachte visite rustig buiten sluitingstijd naar de naastliggende schuur kon gaan om daar zelf bier of limonade, of wat je maar nodig had, te halen. Je schreef op wat je meenam en betaalde later. Alles gebeurde in goed vertrouwen. “Dat klopt”, beaamt Willem, “en wij zijn nooit te kort gekomen.”
Nadat ze met de winkel gestopt zijn, hebben Teuntje en Willem nog lang van elkaar en hun kinderen in hun nieuwe huis mogen genieten. Ze zijn maar liefst 65 jaar getrouwd geweest. “72 jaar waren wij in totaal bij elkaar”. Helaas ging Teuntje de laatste jaren van haar leven hard achteruit. Je zag haar nog met haar rollator het dagelijkse rondje door het dorp lopen. Tot het allemaal niet meer ging. Ze kreeg een liefdevolle verzorging op Casa Bonita in Twello, waar ze in februari 2018 is overleden. In een volle kerk namen wij tijdens een indrukwekkende dienst afscheid van deze geliefde vrouw.
Dit is het derde verhaal in de reeks Nijbroekers in beeld, geschreven door Herman van den Nieuwendijk. Herman is onderdeel van de werkgroep Polder Nijbroek en woont aan de Dijkhuizenweg.